ხელოვანის ბედის თემაა გაშლილი მის ორ მოთხრობაში "ტონიო კრიოგერი" და "სიკვდილი ვენეციაში". ბიურგერულ საზოგადოებას არ ესმის ხელოვანის და სწორედ ამიტომ გრძნობს თავს ტონიო კრიოგერი მარტოსულად, მისი გარემოცვა უცხოა მისთვისვე, მაგრამ ტრაგედიაა ისიც, რომ თავადაც უცხოა საზოგადოებისთვის. თუმცა ბოლოს აღიარებს, რომ ჭეშმარიტი პოეტი არ არსებობს ყოველივე ადამიანურისა და ყოველდღიურობის სიყვარულის გარეშე.